SCHUEREMANS  André Wijgmaalsesteenweg 144 3020 Herent 016 220034 Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

18 juli 1964

Je kijkt verbaasd op? Neen, dit is geen grapje. Dit was mijn 18 juli 1964 … een bewogen dag in mijn leven.

Na vier jaren sportkot en vijf jaren verkering stond ik die dag voor het altaar om het jawoord te geven aan mijn Betty. Ik moest in feite ook op de deliberatie zijn maar beide zaken waren moeilijk te combineren.

Geen nood! Mijn vriend Norbert Godelaine (helaas reeds overleden) was op mijn huwelijksreceptie uitgenodigd en kwam mij, met een glas champagne in de hand, het goede nieuws melden.

Oké, ik begrijp je reactie. Hoe kan je nu zo dom zijn om je huwelijk te plannen in een exaamperiode? Sorry, alles was reeds maanden vooraf geregeld en de huwelijksdatum werd met een veiligheidsmarge van tien dagen vastgelegd. Immers, tijdens de kandidaturen en de eerste licentie werd er steeds ten laatste op 8 juli gedelibereerd. Dus … ik zat veilig of niet? Neen dus en tot overmaat van ramp had ik nog twee examens op 17 juli !!! In feite had ik dan nog het geluk dat die net op tijd kwamen.

Na deze perikelen en een zalige huwelijksreis liep ik vier maanden kinéstage om kort daarna gedurende vijftien maanden ‘mijn land te dienen’. En wie ontmoette ik daar op de allereerste dag als “bleu”… den Bert (Segers) verdorie. Gedurende de zevenmaandenlange opleiding was hij in mijn peleton. Wij ontvingen samen onze adjudantenster. Hij diezelfde dag en ik wat later want ik had om speciale redenen die dag verlof gekregen.

Ik moest immers Betty bijstaan bij de bevalling van ons eerste kindje.

Zoals je merkt had ik destijds een perfecte zin voor timing !?

In 1966 startte ik dan mijn leraarsloopbaan als bijzonder leraar L.O. in het Sint-Jozefinstituut in Schoten. Twee jaren later verplaatste ik mijn activiteiten naar mijn thuisbasis, het Sint-Pieterscollege in Leuven en dat nog steeds in het Lager Onderwijs. In 1970 kreeg ik aldaar een full-time in de Hogere Cyclus van de Humaniora. Mijn doel was bereikt!

In die periode hadden wij een huis gebouwd zodat alle centjes welkom waren! Dus ging ik gedurende een viertal jaren een kinesietherapeut met een overvolle praktijk ’s avonds een handje toesteken. Dit a rato van drie avonden per week, van 17 tot 22 uur. Na een dagje lesgeven was dit een zware bedoening.

Op sportief vlak had ik verschillende interessesferen.

Eerst en vooral was er het tennisspel over een periode van ongeveer dertig jaren. Competitief stelde dit niet veel voor, buiten het clubkampioenschap en interclubwedstrijden. Een “klassementfreak” was ik niet bepaald. Ik werd slechts C30/2.. “It was just for fun!”

Gedurende een tiental jaren (1965 tot 1975) was ik een verstokte “diepzeeduiker”. Elke dinsdagavond trainde ik in het Mechels Stadszwembad van 21 tot 23 uur en elke grote vakantie reed ik met de vrouw en de twee kinderen naar het Middelands zeegebied om daar mijn sport te beoefenen. Mijn mooiste duiktrofee staat in mijn living te pronken: een Romeinse amfora, waarschijnlijk uit de tweede eeuw voor Christus, gevonden in de buurt van het eiland Elba.

Volleybal was ook één van mijn passies. Gedurende een tiental jaren speelde ik kompetitie in de regionale afdelingen. Eerst als speler en later ook als speler/trainer.

En ik had en heb nog steeds een grote passie voor het “vliegvissen”.

Nu ja, weinige mensen begrijpen de terminologie. Ik leg even uit: men probeert salmoniden (voornamelijk forellen en vlagzalmen) te vangen met nabootsingen van insecten waarmee ze zich voeden. Met allerlei materialen waaronder pluimen en veertjes gemonteerd op een haak probeert men een natuurlijk insect na te bootsen. Deze manier van hengelen beoefent men niet al zittend op een stoel onder een paraplu of iets dergelijks!

Men staat meestal in een rivier, vechtend tegen de stroming, te zwaaien met een vliegenhengel (speciale werptechniek) en dit kan na een dagje plezier wel aardig vermoeiend zijn! Vliegvissen kan men ook op grotere meren vanuit een bootje beoefenen.

een rasechte wilde forel van 70 cm gevangen op Lough Corrib (Connemara – Ireland)

Na dertig jaren en drie maanden dienst werd ik 55 jaar en hield ik de zaak voor bekeken … ik ging op TBS!

Eén jaar voordien was ik bij een demonstratie in een turnles (handenstand kast met afwenden) slecht geland op de rand van een dikke valmat. Gevolg: binnenste en buitenste enkelgewrichtsbanden gescheurd. Ook mijn meniscus was zwaar geraakt. Voordien was die enkel reeds tweemaal met gips gesierd ten gevolge van een volleybal- en tennisongeval.

Het laatste letsel was er teveel aan! Mijn enkel en mijn knie zijn vanaf toen een “PT” (= perte totale). Dit feit versnelde mijn besluit om een punt te zetten achter mijn carrière.

Toen ik op TBS ging speelde ik nog tennis en graag zelfs. Meestal moest ik het tegen “jonge hengsten” opnemen en dat vond ik soms minder gezellig. Eerst en vooral op fysisch gebied en ook sociaal gezien … na de wedstrijd betaalde je een drankje en weg waren zij!

Toen ben ik echt gaan nadenken over mijn sporttoekomst als senior. Tennissen was een mogelijkheid maar dubbelspel, wat op onze leeftijd aangewezen is, beviel mij helemaal niet. Ik wou constant alleen op een court staan. Een vroegere tennisvriend was reeds jaren voordien overgeschakeld op het golfspel. Hij inviteerde mij, desondanks weinig interesse van mijn kant, om eens met een groep golfspelers mee te wandelen tijdens een tornooi. Ik was meteen verkocht! Het golfspel zelf, de natuur … mijn besluit stond vast! Ik werd lid van Keerbergen Golf Club en dat ben ik nog steeds. Daar “golven” nog enkele tachtigjarigen en dat zou ik ook willen beleven!?

Dit was mijn verhaal. Mijn vrijetijdsactiviteiten, mijn vier kleinkinderen, mijn tuin en die van mijn kinderen vormen de hoofdbron van mijn bezigheden en ik beaam het gezegde van elke gepensioneerde: “het ontbreekt mij aan tijd!”

XXXXXXXXXXXXXXX. 15 augustus 2020. XXXXXXXXXXXXXXXX

Foto’s  uit  mijn  oude  doos

André Schueremans

Norbert Godelaine en ik zelf hadden een reis gepland naar de Spaanse Costa Brava in de buurt van de stad Barcelona.
We waren op dat idee gekomen omdat mijn ouders met eigen wagen op reis gingen naar het Franse Biarritz. Deze stad
is gelegen aan de Westkust van Frankrijk, kort bij de Spaanse grens. Er was voldoende plaats in de wagen en we konden
mee rijden. Ginds aangekomen moesten Norbert en ik alleen verder met ons tentje en bagage. Liften was de goedkoopste
oplossing. Dat lukte goed tot San Sebastian in het Spaanse Baskenland, aan de Atlantische Oceaan!
Onze bestemming was wel de Costa Brava, aan de Middellandse Zee.
Geen nood!
De oversteek, dwars door Spanje, gingen wij dan ook al liftend doen. Daar kwam echter niets van terecht.
Na twee uren stonden we nog altijd op dezelfde plaats. We zochten dan maar een station en namen een overvolle nachttrein richting Barcelona.
Met een bus kwamen wij dan eindelijk uitgeput ter bestemming. Die bestemming was de camping “La Ballena Alegre”.

De dag nadien reden wij met een busje naar een nabij gelegen dorp. Er was een winkel waar gitaren verkocht werden.
Mijn gitaar was thuis gesneuveld omdat er iemand met een benevelde geest was gaan opzitten.
Ik kocht aldaar een nieuwe gitaar die, naar mijn oordeel, een mooie klank had.
De daarop volgende dagen nam ik regelmatig mijn gitaar mee naar het strand.
We zaten dan met leeftijdsgenoten uit verschillende landen op het strand en zongen liedjes waaronder
                           “We came on the sloop John B, my grandfather and me …”.(Beach boys) 
Ik vermeld dit liedje omdat onze webmaster Hans dit ook nog in zijn geheugen heeft opgeslagen, maar dan niet in Spanje.

                         

Norbert, broederlijk naast een franse student aan de Parijse Sorbonne	Hierboven Norbert die ook een muzikale poging deed maar dat draaide uit op een totale mislukking.

                                                                                     
 Februari 1965, na mijn kinesitherapie stage. Mijn 15 maanden legerdienst.

Na een zalige huwelijksreis liep ik vier maanden kinéstage om kort daarna gedurende 15 maanden ‘mijn land te dienen’.
En wie ontmoette ik daar op de allereerste dag als “bleu”… Bert Segers verdorie. Wat een toeval!
Hij ging, net als ik, de opleiding tot kandidaat reserveofficier volgen.
Gedurende de zevenmaandenlange opleiding was hij niet alleen in mijn peleton,
Bert en ik hadden ook nog dezelfde kamer samen met acht anderen.

Onderstaande foto’s werden tijdens onze opleiding gerealiseerd.

Foto 1: tijdens militaire activiteiten in Wallonië was er even een rustpauze. Bert en twee kompanen proberen hun bajonet in een boom te planten.

Foto 2: ikzelf op het crossparcours van het militair domein in Heverlee. De moto is de klassieke Sarolea 500 cc

Wij ontvingen samen onze adjudantenster. Hij diezelfde dag en ik wat later want ik had om speciale redenen die dag verlof gekregen.

Ik moest immers mijn echtgenote bijstaan bij de bevalling van ons eerste kindje. Een fiere Bert bij de afsluitingsparade.

Tot slot … ikzelf met mijn ster.

En nu nodig ik jullie allen uit om op onderstaande foto te klikken en samen ons lijflied
 “We came on the sloop John B, my grandfather and me …” (Beach boys) nog eens te zingen.....

PERSYN  Ulrik Meerdalweg 5 3050 Oud Heverlee  +32 16 433127 0497 065547 Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Tot ik in Leuven aankwam uit “onze Congo” was ik gemiddeld een keer per jaar van school veranderd (bijna altijd omdat ik verhuisde). Sindsdien ben ik in het ‘sportkot’ gebleven, waar het beleid me meestal toeliet bezig te blijven met praktijkgericht onderzoek over het zwemmen. Aan enkele van onze professoren heb ik dit te danken.

Mon Van den Eynde was natuurlijk mijn leermeester voor atletiek en conditie training. Een model voor mijn werk werd zijn dispatchen van probleematleten naar dokter Ostyn, Stache Willems, Hugo Stijns,..

Het was dokter Ostyn die me de kans gaf een labo in te richten voor de ‘analyse van de zwembeweging’(zij het in onze roeibak). Dit was niet zo evident aan een katholieke universiteit ; de gangbare labo’s hadden een benaming en een opdracht betreffende hogere sferen.

Samen met Dirk Van Gerven (decaan) kon ik (als vice decaan) jaren deelnemen aan de Europese palavers over de perspectieven van specialisten in de sport met een Masters opleiding. Ik kreeg uiteindelijk de eer (omdat we niet afhaakten bij deze processie van Echternach) de overeenkomsten uit te schrijven. Het resultaat was dat de hoogste kwalificatie in de sport (en dus niet alleen in de LO) aan de universiteit kon behaald worden. Voordien kon dat slechts in BLOSO-achtige instellingen.

Over hoe dit niveau in de sport behalen in het ‘sportkot blijf ik vooral discussiëren met Jan Pauwels, de voormalige decaan, met wie ik nog wekelijks ten minste een fluitje Coninck drink.

Zolang ik nog in het ‘sportkot’ blijf, hou ik me (samen met mijn jongere medewerkers) vooral bezig met het uitwerken van een module die een onderdeel is om deze hoogste kwalificatie in zwemmen te behalen. Dit gebeurt door onze bruikbare onderzoeksgegevens samen te brengen in een multimedia pakket voor afstandsonderwijs, via internet en een CD-rom.

Zelf zwem ik nog wel wat, maar meestal zoals een bomma met een mise en pli, met het hoofd boven water, om beter te kunnen rondkijken. Mijn vakantie breng ik door al fietsend samen met de copains, traag en lang. Dus geen speerworp en zwemsprint meer of ik kwets de weinige spieren die ik nog niet scheurde. Ik kreeg een nieuwe hartklep en het effect is vergelijkbaar met mijn oude diesel toen hij gereviseerd werd. Mijn gewicht is niet veranderd maar mijn % vet ligt zeker 3x hoger dan vroeger.