“Den Didde”

Op 12 september overleed René Didden ons allen bekend als den Didde. Wie destijds het atletiekveld opliep zou altijd René tegen het lijf lopen samen met Persyn, De Bock en De Ceuster elk met een speer in aanslag. De verhalen van dit quartet zijn legendarisch. Den Didde wierp op een universitair kampioenschap de speer zo ver dat ze belandde tussen de benen van een atlete die zich ter hoogte van de startlijn 100m in spreidzit zat op te warmen…Mon Vanden Eynde en Mic Ostyn gooiden hun armen in de lucht en vreesden voor het ergste. Het verhaal zou generaties sportkotters overleven terwijl het in de overlevering her en der wat zou bijgekleurd worden. Goede verhalen verdienen dat! Na zijn studententijd ging René aan de slag, zoals vele sportkotters, als vertegenwoordiger van een pharmaceutisch bedrijf. Op de atletiekbaan zou hij echter steeds zijn beste raad meegeven aan werpers. Hij bouwde een encyclopedische kennis uit over alles wat atletiek betrof en zou op menige atletiekmeeting aan de micro staan. Zijn commentaar was kleurrijk een enkele keer wel eens tot op het randje. Het werd hem nooit kwalijk genomen want den Didde was den Didde hé!

Toen hij na enkele jaren op de baan als vertegenwoordiger een pause nodig had was hij spoedig quasi voltijds op het sportkot terug te vinden waar hij in het atletiek onderricht zijn diensten aanbood als vrij medewerker. In een lang gesprek met René over welk parcours hij voor zich weggelegd zag bleek dat terugkeer als vertegenwoordiger uitgesloten was. Verder was hij op zijn Diddens niet bezig met een “statuut” noch met “financies ”. Ik zag voor mij een idealist “pur sang”. Zijn expertise en engagement in de atletiek op het sportkot was echter zo groot dat verder gebruik maken van zijn diensten als vrij medewerker onethisch zou zijn. René werd benoemd tot lector en zou dat stauut vast houden tot aan zijn pensioenleeftijd. Vele generaties sportkotters bewaren aan hem leuke herinneringen, de atleten-sportkotters hebben genoten van zijn trainers capaciteiten. Hij verdient een plaats naast zijn leermeester Mon Vanden Eynde.

 

Dirk

 

 

 

Afscheidsbrief  van Ivo Hendrix. Hierin wordt goed weergegeven wat voor een kleurrijke figuur "Den Didde" was...:

 

In drie woorden samengevat was René een “atletiekkenner hors catégorie” (Frank Raes, OS 2008).
René is een peetvader van de Belgische atletiek die gerust in één adem kan genoemd worden met
Wilfried Geeroms. Beiden zijn naast trainer vooral en dit gedurende decennia (!) inspirators en
coaches geweest voor andere trainers. Zij hebben de technische disciplines in de atletiek in ons land
op de kaart gezet.
René was eigenlijk een veel te chaotische persoonlijkheid voor het vele planmatige werk dat van een
trainer wordt verwacht. Een aansprekend palmares als persoonlijke trainer heeft hij eigenlijk niet.
René kon wel op een weergaloze manier training geven, in drills voor speerwerpen en horden had hij
zijn gelijke niet. Zijn gedrevenheid, zijn arendsoog, zijn intonatie, zijn beeldspraak, zijn altijd
trefzekere feedback : René was de perfecte fieldcoach die elke atleet naar een hoger niveau van
uitvoering tilde. Zo heeft hij velen op indringende wijze beïnvloed, in alle provincies en uithoeken van
Vlaanderen.
René blijft me altijd bij van de bijna 20 jaar dinsdagavondtrainingen samen in het zaaltje van het
Sportkot. Eerst met atleten als Luc Carlier, Eddy Annys, Marc Borra, Michel Boels, Jan Van Hocht, …
daarna met de gouden generatie van Kim Gevaert, Tia Hellebaut en Elodie Ouedraogo. Ook Patrik
Sjöberg, Steve Backley en Colin Jackson kwamen er de magische sfeer opsnuiven.
René was het uithangbord van de universitaire atletiekwerking. Hij gaf commentaar op alles en
iedereen en spaarde daarbij niets of niemand. Hij wilde ook dat iedereen het gehoord had. Hij was
zich bewust van zijn unieke atletiekwijsheid en kon die lyrisch en ongefilterd overbrengen in
ronkende beeldspraak, in gevatte uitspraken en in originele oneliners. Maar zijn zinnen zweefden
vaak tussen fictie en realiteit en zijn onweerstaanbare, hilarische humor flirtte al eens met de
grenzen van ironie en sarcasme. René was een geraffineerde taalkunstenaar en een onbedoelde
stand up comedian. Dat maakte hem bij velen geliefd, bij sommigen verguisd of onbegrepen. René
had de gave van een orakel en het was zaak om telkens de kern van zijn boodschap te ontcijferen en
ermee aan de slag te gaan.
Spraakmakend waren de bijscholingen die René in de vroege jaren 1990 organiseerde. Hij nodigde
een hele reeks gerenommeerde internationale coaches uit in Leuven voor een weekend van
intensieve kennisoverdracht. Hij ging er prat op de beste speerwerpcoaches van alle Europese
scholen naar Leuven te hebben gehaald, onder hen ook de legendarische Janis Lusis. Coaches uit de
voormalige DDR (speer, tienkamp, sprint), Houvion en Urtebise uit Frankrijk, Malcolm Arnold en vele
anderen. Zo vormde hij de generatie trainers die vandaag nog altijd toonaangevend zijn in de
Vlaamse atletiek.
René was een vrijdenker en een vrijbuiter. Hij volgde altijd zijn intuïtie en kon zich door zijn emoties
op sleeptouw laten nemen. Dat kleurde zijn unieke en authentieke persoonlijkheid. Maar een
romanticus en een liefhebber van de grassroots van de atletieksport was hij ook. Op mijn vraag welke
discipline in de atletiek hem nu eigenlijk het meest aan het hart ligt : speerwerpen, tienkamp of
horden antwoordde hij prompt : “de 10 x 200m in een scholenwedstrijd”.
René, je bent mijn geestelijke vader in de atletiek en inspirator van zovele andere trainers en
coaches. Je hebt een onuitwisbare stempel gedrukt op de atletiek in Vlaanderen en in België. Als de
atletiekhemel bestaat – “mijn vrouw heet Noëlla (Kerstmis), ik moet dus wel gelovig zijn” – dan
zetten we daar onze grote werken en beschouwingen in de atletiek voort. Eerst het immense
verdriet verwerken omdat je er niet meer bent, held, schelm, grapjas.

Aanvulling door Leo Somers:

 

ter info op speerongeval René.

 

 
DE SPEERWERPER

Wij allemaal zijn een held verloren. Mijn schoonzus haar man. Hun kinderen een vader. De kleinkinderen een Opi. Mijn andere broer en ik : een broer, alweer.
Na Leon niet lang geleden nu ook René. Ooit waren wij de Daltons, nu neigen wij meer naar een soort krakende Everly Brothers.    

Mijn net overleden broer René hield ook wel van muziek maar zijn ware passie was zeer zeker sport en dan nog wel de mooiste en zuiverste aller sporten: atletiek.

Hij was er zelf ook goed in : eer ons zeskoppig gezin voor de eerste en de enige keer op reis ging – een weekje Wenduine !– nam hij als begaafd speerwerper reeds deel aan meetings in Lissabon, Parijs, Stockholm of Rome.

Hij mocht  “Gaston”, “Roger” of “Miel” zeggen tegen de mondiaal bekende atletiekiconen Roelants, Moens en Puttemans. En later Tia en Hans tegen stukken Nationale Trots als Mevrouw Hellebaut en Mijnheer Van Alphen.

En ik kan ook nog steeds lachen met het niet geheel bevestigde verhaal waarin hij wegens lichtjes overdreven snelheid op de Leuvense Bondgenotenlaan door een agent in vol ornaat werd tegengehouden en daarna aan de verbaasde wetsdienaar vroeg : “Bij welke fanfare speelt u eigenlijk?”

Marc Didden

 

 

De leden van Promotie '64 bieden Noëlla en haar familie hun oprechte deelneming aan en "Den Didde" zal zeker in onze herinnering  voortleven !

 

REACTIES  of  COMMENTAREN.